Historia
Historia posiadłości w Chomiąży Szlacheckiej sięga aż XIII wieku. Należała ona do słynnego rodu Nałęczów. W XIV wieku urodził się tutaj słynny Mikołaj Nałęcz, sędzia kaliski znany jako Krwawy Diabeł Wenecki.
Legenda głosi, iż młody Mikołaj, człowiek łagodny, choć porywczy, stronił od polityki i nie angażował się w konflikt między rodami Nałęczów i Grzymalitów. Sytuacja zmieniła się w 1383 roku, kiedy Grzymalici najechali i doszczętnie spalili drewniany dworek w Chomiąży. W trakcie napadu zginęła młoda ukochana Mikołaja, Hanka. Mikołaj zmienił się nie do poznania i poprzysiągł zemstę. Od tamtej pory znany jest właśnie jako niezwykle bezwzględny i niebezpieczny Krwawy Diabeł.
Po śmierci Mikołaja Nałęcza Chomiąża przeszła na własność rodu Pomianów. W latach 1523 – 1577 dziesięcinę snopową z łanów Ziemi Chomiąskiej przeznaczano dla miejscowego plebana i scholastyków gnieźnieńskich. Od początku XIX wieku Chomiąża należała do rodu Sulerzyskich. Odbudowali oni klasycystyczny Dwór, zakomponowali rozległy park krajobrazowy i ufundowali piękny neogotycki kościół na wzgórzu, który graniczy z dzisiejszą posiadłością.
Od lat osiemdziesiątych XIX wieku dwór wielokrotnie zmieniał właścicieli, aż w 1934 został odzyskany przez Helenę Mirowską z rodu Sulerzyskich – niestety nie na długo. W 1946 roku dobra chomiąskie przekazano PGR w Obudnie. Dwór służył przez jakiś czas jako ośrodek kolonijny dla dzieci. Gdy po przejęciu ziemi przez Agencję Własności Rolnej Skarbu Państwa sprzedano posiadłość prywatnemu inwestorowi, dwór znajdował się w stanie dewastacji.